نوش

به مباسبت میلاد حضرت نبی اکرم (ص):

 

ستـاره ای بدرخـشیـد و مـاه مجلـس شـد             دل رمـیــده‏ی مــا را رفــیـق و مـونـس شـد

نـگار مـن که به مکتب نرفت و خط ننوشت              به غـمـضـه مـسـئله آموز صـد مدرس شـد

به بـوی او دل بیـمـار عـاشـقـان چـو صــبـا              فدای عارض نـسریـن و چـشـم نرگـس شد

به صدر مصطبه‏ام می‏نشاند اکنون دوست              گدای شـهـر نـگه کـن کـه میر مجـلس شد

خــیـال آب خـضـر بـسـت و جـام اســکنـدر              بـه جـرعـه نوشی سلطان ابوالـفبارس شد

طـرب سـرای مـحـبـت کـنـون شود معـمور              که طـاق ابـروی یـار مـنـش مـهـنـدس شــد

لـب از تـرشـح مــی‏پــاک کــن بــرای خــدا              کـه خـاطـرم به هـزاران گـنه موسوس شـد

کـرشـمـه‏ی تو شـرابـی بـه عاشقان پیمود             کـه عـلم بی خبر افتاد و عقل بی حس شد

چـو زر عـزیز وجــود اســت نــظــم مـن آری             قـبـول دولـتـیـان کـیـمـیـای ایـن مـس شــد

ز راه مـیــکــده ، یــاران عــنــان بـرگـردانـیـد             چـرا که حافظ از این راه رفـت و مفلس شـد

 

خواجه شمس الدین حافظ شیرازی

 

این بار وبلاگم را با بخشی از نامه ی امام علی (ع) به فرزندش امام حسن (ع) در کتاب نهج البلاغه متبرک می کنم: 

فرزندم حسن!

قلب نوجوان مانند زمین آمده ی پذیرش هر بذری است.

من در تربیت تو شتاب کردم تا تو به دنبال چیزهایی که دیگران آنها را تجربه کرده و تو را از تجربه دوباره‏ی آنها بی نیاز ساخته‏اند نروی.

فرزندم، من در کردار و رفتار پیشینیان دقت کرده و سر گذشت آنها را مطالعه کردم. قسمت های روشن و شیرین زندگی آنها را از دوران تیره و بدبختی آنها شناختم.

من به عنوان پدر،از هر حادثه ای که در گذشته پیش آمده است، آن هایی را که زیبا و شیرین بوده است برای تو انتخاب کردم مانند هر پدر مهربانی که نیکی ها و خوبی ها را برای فرزندش می‏پسندد. من نیز خواستم تو را با آن خوبی ها تربیت کنم.

فرزندم! تو در آغاز زندگی هستی. نفسی پاک و سالم داری. پس! در آغاز راه و در اول تربیت تصمیم گرفتم

کتاب خدای توانا و بزرگ یعنی قرآن کریم را همراه با تفسیر آیات آن به تو بیاموزم

و قوانین اسلام و احکام حلال و حرام را به تو تعلیم دهم و به چیز دیگری نپزدازم.

 

پدرت

علی بن ابیطالب